Kompas Outdoor
Visie
Ik zie therapie niet als eenrichtingsverkeer, maar als een gezamenlijke zoektocht.
Ik werk vanuit een gedragstherapeutisch kader, met stevige wortels in wetenschap én met aandacht voor wat je lijf, je verhaal en je omgeving meebrengen.
Ik werk ervaringsgericht met aandacht voor denken, voelen en doen. Niet alleen praten, maar ook oefenen, voelen en stilstaan. Ik laat me inspireren door verschillende kaders en methodieken om jou te helpen richting vinden.
Binnen of buiten, op jouw tempo.
Ik geloof dat therapie pas echt krachtig wordt wanneer je zelf mee het roer in handen neemt. Niet in de zin dat je het allemaal alleen moet kunnen, maar wel dat we samen onderzoeken wat voor jou klopt, werkt en richting geeft. Ik zie mijn rol niet als die van expert die het beter weet, maar die van een gids. Iemand die je helpt vertragen, scherpstellen, voelen, durven. Vanuit mijn rol als klinisch psycholoog combineer ik wetenschappelijke kennis met praktijkervaring (de scientist-practioner aanpak). Tegelijk zie ik jou als de belangrijkste bron van inzicht in jouw leven. We werken samen, in gelijkwaardigheid.
Ik zie therapie als een leerproces waarin je je eigen binnenwereld en gedrag leert kennen en begrijpen, en opnieuw in contact komt met wat voor jou van betekenis is. Zelfsturing betekent daarbij niet dat je altijd precies weet wat je wil, maar dat je bereid bent om jezelf serieus te nemen, om te oefenen met kiezen, en om verantwoordelijkheid op te nemen voor de manier waarop je met jezelf en de wereld omgaat.
Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat tijd doorbrengen in de natuur een krachtig regulerend effect heeft op het zenuwstelsel. Blootstelling aan natuurlijke omgevingen vermindert stress, bevordert herstel, verhoogt de aandachtsspanne en verbetert stemming en zelfwaardering. Zowel het visueel aanwezig zijn in natuur (zoals bos, water, open ruimte) als fysieke activiteit in buitenlucht blijken gunstig te zijn voor zowel mentale als fysieke gezondheid.
Deze effecten zijn onderbouwd binnen verschillende psychologische modellen, waaronder de Attention Restoration Theory (Kaplan & Kaplan, 1989), die stelt dat natuurlijke omgevingen cognitieve vermoeidheid helpen herstellen. Andere studies wijzen op significante afnames in cortisol (stresshormoon), dalingen in angstniveaus, en een verhoogd gevoel van verbondenheid bij mensen die regelmatig tijd in de natuur doorbrengen (APA, 2010; Bratman et al., 2019).
In mijn praktijk wil ik mensen uitnodigen om ook buiten ruimte te maken voor herstel en verbinding. Door therapie te combineren met wandelen, ademhaling en lichaamsbewustzijn, ontstaat er een verschuiving: van praten over zichzelf in een kamer naar het ervaren van zichzelf in relatie tot de omgeving. De natuur wordt een spiegel, een ritmegever, en een ruimte waarin beweging letterlijk en figuurlijk weer op gang kan komen.
Bronnen:
American Psychological Association (2020). Nurtured by nature. https://www.apa.org/monitor/2020/04/nurtured-nature
Bratman, G.N., et al. (2019). Nature and mental health: An ecosystem service perspective. Science Advances, 5(7), eaax0903
Kaplan, R. & Kaplan, S. (1989). The experience of Nature: A Psychological Perspective.
Frumkin, H., et al. (2017). Nature contact and human health: A research agenda. Environmental Health Perspectives, 125(7), 075001
